Η Επιστήμη πίσω από την Αντίσταση στη Γυμναστική
Πολλοί από εμάς έχουμε υποσχεθεί αρκετές φορές ότι από Δευτέρα ξεκινάμε να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι βρισκόμαστε ξανά στον καναπέ, απολαμβάνοντας την άνεση του σπιτιού μας. Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας ή έλλειψης θέλησης. Αντίθετα, η εξήγηση μπορεί να βρεθεί στη φυσιολογία μας και την εξέλιξη των ανθρώπων.
Ο Daniel Lieberman, καθηγητής στο Harvard, στο βιβλίο του με τίτλο «Exercised: Why Something We Never Evolved to Do is Healthy and Rewarding», υποστηρίζει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι φτιαγμένος για να αγαπά τη γυμναστική. Στην πραγματικότητα, έχει προσαρμοστεί ώστε να αποφεύγει οποιαδήποτε σπατάλη ενέργειας που δεν είναι απαραίτητη για την επιβίωση.
Αυτό σημαίνει ότι το σώμα μας είναι απόλυτα ικανό να επιτελέσει έντονη σωματική δραστηριότητα, αν βρίσκεται σε κατάσταση κινδύνου — όπως όταν κυνηγά μια τίγρης. Ωστόσο, όταν πρόκειται για την οικειοθελή απόφαση να συμμετάσχουμε σε μια προπόνηση spinning στις 7 το πρωί, η εσωτερική μας φωνή έρχεται σε αντίθεση, προτιμώντας την άνεση της ακινησίας.
Είναι σημαντικό να εξετάσουμε πώς ζούσαν οι προϊστορικοί μας πρόγονοι. Για αυτούς, η σωματική δραστηριότητα περιοριζόταν σε καταστάσεις που αφορούσαν την επιβίωση: όπως το κυνήγι για τροφή ή η φυγή από απειλές. Το να ασκούνται για ευχαρίστηση ή για να διατηρούν τη φυσική τους κατάσταση δεν ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Δεν υπήρχαν γυμναστήρια ή χώρες εκγύμνασης στα σπήλαια που να κάνουν squat.
Εντούτοις, ο Lieberman δεν μας αποθαρρύνει από την άσκηση. Αντίθετα, αναγνωρίζει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθανόμαστε αυτή την αντίσταση. Μάλιστα, την επόμενη φορά που κάποιος θα σε αποκαλέσει τεμπέλη, μπορείς να απαντήσεις με αυτοπεποίθηση: «Δεν είμαι τεμπέλη. Απλά σέβομαι την ανθρώπινη φύση μου». Αυτή η αναγνώριση της εσωτερικής μας φύσης μπορεί να μας βοηθήσει να επαναστατήσουμε με πιο ευχάριστους τρόπους, αναζητώντας δραστηριότητες που μας ενθουσιάζουν και μας ταυτίζουν με τις φυσικές μας ανάγκες.